بررسی مؤلفه‌های زبانی شعر کودک در ترانه‌های کودکانه و لالایی‌های تالشی جنوبی

ترانه‌های عامیانۀ ویژۀ کودکان بخش مهمی از زندگی فرهنگی جامعه را تشکیل می‌دهد. این ترانه‌ها کارکردهای ایجاد نشاط و آرامش و پرورش و تربیت غیرمستقیم کودکان را  نیز دارد. با بررسی نشانه‌های زبان شعر کودک در عامه‌سروده‌های کودکانه، درجۀ انطباق این اشعار با قواعد شعری و زبانی شعر رسمی مشخص می‌شود و می‌تواند فرضیۀ وجود الگویی نشانه‌ای-زبانی واحد در ساخت شعر کودک در هر دو شکل رسمی و عامیانه را اثبات نماید. بدین­منظور مقالۀ حاضر با رویکرد نشانه‌شناختی برجسته‌ترین نشانه‌های زبانی شعر کودک را در ترانه‌های کودکانه و لالایی‌های تالشی جنوبی بررسی کرده‌است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد عامه‌سروده‌های کودکانۀ تالشی از قواعد شعری و نشانه‌های زبانی شعر کودک رسمی پیروی می‌کند. درجۀ این انطباق در نشانۀ موسیقی بیش از سایر نشانه‌ها و در نشانۀ یکپارچگی معنایی کمتر از دیگر نشانه‌های زبانی دیده ‌شد. نیز نتایج یادشده از لالایی‌ها بیش از ترانه‌ها دریافت گردید.